σηκολόης

-ου, ὁ, Α

1. αυτός που καταστρέφει, που ερημώνει τον σηκό, δηλαδή τον στάβλο

2. στον πληθ. οἱ σηκολόαι

(κατά τον Ησύχ.) «λῃσταί».

[ΕΤΥΜΟΛ. < σηκός «μάντρα» + ὄλλυμι «καταστρέφω»].